അവൾ

കണിക്കൊന്ന മരത്തിന്റെ നിറയെ പൂക്കളുള്ള ചെറിയ കൊമ്പ് വച്ചിരുന്ന  പൂപ്പാത്രത്തിൽ ചുവന്ന മഷി കൊണ്ട് ഹൃദയത്തിന്റെ അടയാളം വരച്ചിട്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. അത് ഞാൻ കാണുന്നതോ, ഒരാഴ്ചയ്ക്ക് ശേഷവും,  അവൾ വരച്ചിട്ടതായിരുന്നു.

ജെയ്ൻ പറഞ്ഞുനിർത്തി, ബിയർ കുപ്പിയിലെ അവസാന തുള്ളിയും അയാൾ വായിലേക്കിറ്റിച്ചു.

" U know, ചില വൈകുന്നേരങ്ങളിൽ ഒറ്റയ്ക്കിരുന്നു കാപ്പികുടിക്കുമ്പോൾ, ഞാൻ കാണാറുണ്ടടോ..., പുകമഞ്ഞിന്റെ പാളി, ജനൽച്ചില്ലയിൽ തീർത്ത മങ്ങൽ ഒരു കണ്ണായി വളരുന്നത്. ആ നോട്ടം എന്നെത്തന്നെ നോക്കി നിൽക്കും,  അടരുകളായ് പതിയെ അലിഞ്ഞലിഞ്ഞ് .......... തീരും. ,
ആ പേര് മാത്രം ചിലപ്പോൾ ഞാനവിടെ എഴുതി വയ്ക്കും."

"ജെയ്നേ, its enough! മതിയാക്ക്,  നിന്റെ തോന്നൽ മാത്രമാണ്, move on!  അവളില്ല!"

ഇരുട്ടു പരന്ന സെമിത്തേരിയിലേക്ക് ഇടം കണ്ണിട്ട് ജെയ്ൻ ഒരിക്കൽ കൂടി നോക്കി. കല്ലറയ്ക്ക് മുമ്പേ വച്ചിരുന്ന റോസാപ്പൂക്കളുടെ ബൊക്കെ ജീർണ്ണിച്ചിരിക്കുന്നു. വിരലാൽ അയാൾ ദിനങ്ങൾ കണക്കുകൂട്ടി..

" അവൾ ഇവിടെത്തന്നെ ഉണ്ടടോ, ആ മുടിയുടെ ഗന്ധമാണ് ഇവിടം മുഴുവൻ"

അരിച്ചരിച്ച് നീങ്ങുന്ന ഉറുമ്പുകളുടെ പാതയെ ചവിട്ടിയരച്ച് അയാൾ മുന്നോട്ട് നീങ്ങി.

രക്തം .

അയാളിലെ ഇരുട്ട് ഇടനാഴി നീളെ തളർന്നു കിടന്നു. കല്ലറയിൽ അവൾ..
"ഇത് മറന്നവരുടെ ശ്മശാനം ആകുമോ" ജെയ്ൻ ചിന്തിച്ചു.

കാറിലെ റിയർ വ്യൂ മിറർ റിലൂടെ ജെയ്ൻ കണ്ട റോസ് ബൊക്കെയിൽ രക്തം ഇറ്റിരുന്നു..

അവൾ

[Pic Credits: Ammu Rajan]